Afgelopen maandag besteedde het AVROTros programma Radar aandacht aan een van de grootste frustraties van letselschade slachtoffers: het duurt veel te lang voordat slachtoffers hun schadevergoeding krijgen. Verzekeraars traineren de zaak door steeds om meer informatie te vragen en tijdens het wachten op die informatie (en soms ook daarna) moet het slachtoffer zelf maar uitzoeken waar hij of zij geld vandaan haalt; er wordt niet bevoorschot op de schadevergoeding. Bekijk hier het beeldfragment terug. Het kan echter ook anders.
Het probleem in de kern
Verzekeraars willen niet te veel schadevergoeding betalen. Ze zijn juridisch gezien verplicht om het slachtoffer zoveel mogelijk in de situatie te brengen als waar hij of zij zou zijn geweest zonder ongeval. Dat betekent dat je (financieel) niet slechter, maar ook niet beter mag worden van het ongeval. Een verzekeraar is geen machine, daar werken mensen. Deze mensen, schaderegelaars, die zijn de hele dag bezig met het beoordelen van verzoeken tot schadevergoeding. Dat kan nogal eenvoudig leiden tot tunnelvisie. Veel slachtoffers voelen zich door het traject wat ze door moeten maken om schadevergoeding te krijgen, meer een verdachte. Met name als het letsel niet op een scan of foto te zien is (zoals Whiplash klachten of Niet-Aangeboren Hersenletsel).
Omdat de verzekeraar alleen dat wil betalen wat hij moet betalen, wil hij zeker weten dat de schadevergoeding die wordt gevorderd ook alleen voor schade ontstaan door het ongeval is. Als de schade ook op andere wijze ontstaan kan zijn, dan hoeft de verzekeraar niet te betalen. Bij Radar wordt een zaak behandeld waarin dit verschrikkelijk voor het slachtoffer uit pakt: er wordt een zaak besproken waarin een slachtoffer 15 (!) jaar bezig is met het aantonen dat haar klachten (die er voor het ongeval niet waren) door het ongeval zijn ontstaan. De medisch adviseur van de verzekeraar weigert te accepteren dat haar klachten het gevolg zijn van het ongeval en een expert die is ingeschakeld diagnosticeerde ALS terwijl behandeld deskundigen (dit slachtoffer heeft 250 medische consulten gehad!) dit ontkennen. Alles zit muurvast en het slachtoffer moet het maar uitzoeken. Zonder schadevergoeding.
Hoe dit te voorkomen
Bij Munten Letselschade zijn we uiteraard bekend met bovenstaande problematiek. Zeker als foto’s of scans niet aan kunnen tonen waar de klachten vandaan komen, heb je wat uit te leggen aan de verzekeraar. Maar het is allereerst belangrijk om altijd in je achterhoofd te houden dat jij niet de dader bent. Je bent het slachtoffer. Daarnaast is het belangrijk om altijd de focus te leggen op de oplossing: het afwikkelen van het dossier waarbij je jouw schadevergoeding krijgt. Die moet recht doen aan de schade die je lijdt en hebt geleden, maar vooral ook voldoende zijn om verder te kunnen leven. Vanaf dat moment ben je immers niet meer afhankelijk van de verzekeraar.
Het is belangrijk om vanaf het begin van het dossier de regie ferm in handen te nemen. De verzekeraar mag best wat tijd gegund worden om over zaken na te denken, maar het werk het beste als je er als letselschade advocaat bovenop zit. De schadevergoeding is het enige waar het dossier om draait, omdat dit ervoor zorgt dat het slachtoffer weer regisseur wordt van zijn eigen leven. Korte termijnen, duidelijke afspraken en soms een niet alledaagse (tussen)oplossing zoeken. Alles ter voorkoming van loopgraven en ellelange discussies die nergens toe leiden.
Conclusie
Heb je het gevoel dat jouw zaak niet optimaal wordt behandeld en wil je graag een seconf opinion over de schadevergoeding die je te wachten staat, bel dan gerust naar 06-21152677 of stuur een e-mail naar [email protected]. Een gespecialiseerde letselschade advocaat neemt dan contact met je op.
